Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε την Μάθηση κατανόηση και την Κλίση δημιουργική έκφραση; (άρθρο δημοσιευμένο στη σελίδα της Pro Seminars)

Τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι μαθαίναμε να αγαπάμε τον εαυτό μας; Να τον αποδεχόμαστε; Αν ξέραμε ποιος είμαι, τι θέλω, τι μπορώ, πώς μπορώ;

Το εκπαιδευτικό σύστημα από μόνο του κάθε άλλο παρά ενισχύει την αποδοχή. Είναι ένα σύστημα που εκπαιδευτικοί, γονείς και ψυχολόγοι κρίνουν ως πλέον ακατάλληλο, καθώς αξιολογεί όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο κι ακόμα χειρότερα, αν ένα παιδί δυσκολεύεται, θα πει κάποιος πολύ εύκολα ότι έχει πρόβλημα, μεταφέροντας την ευθύνη στο ίδιο το παιδί. Τα μπλοκαρίσματα στη διαδικασία της μάθησης είναι κυρίως συναισθηματικής φύσεως τα οποία εάν δεν εντοπιστούν και λυθούν εγκαίρως, θα μεγαλώνουν σαν θέματα μέσα μας όσο μεγαλώνουμε ηλικιακά.

Μετά το εκπαιδευτικό σύστημα ακολουθεί μια άστοχη κοινωνική εκπαίδευση, ή επιτρέψτε μου, δεν θα το έλεγα καν εκπαίδευση αλλά τυφλή πεποίθηση, γύρω από την «φιλοσοφία» της επαγγελματικής αποκατάστασης. Πολλά χρόνια τώρα πιστεύουμε ότι το παν είναι να κάνω μια οποιαδήποτε δουλειά για να βγάζω λεφτά, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε λανθασμένες επιλογές. Λανθασμένες επιλογές που πληρώνουμε μια ζωή γιατί είναι  βασισμένες σε κάθε άλλο παρά στην φύση μας.

Το επέλεξαν κάποιοι άλλοι για μας; Το επιλέξαμε βάση της τότε ζήτησης; Το επιλέξαμε βάση της βαθμολογίας μας; Το επιλέξαμε στα τυφλά γιατί απλά έτυχε να περάσουμε σε μια σχολή; Επιλέξαμε μια σχολή με γνώμονα πού είναι καλύτερη η φοιτητική ζωή; Λόγω status επαγγέλματος; Λόγω ευκολίας; Και εμείς; Πού είμαστε μέσα σε όλο αυτό; Και γιατί δεν περνάμε καλά στις δουλειές μας παρά τα τόσα χρόνια που ξοδέψαμε για να φτάσουμε να κάνουμε μια δουλειά; Καταρχάς πού πήγαν τα άπειρα λεφτά για να σπουδάσουμε; Φροντιστήρια, ιδιαίτερα, πτυχία, μεταπτυχιακά, φοιτητική ζωή, ένα σωρό λεφτά. Είναι σα να χτίζουν οι γονείς ένα σπίτι για τα παιδιά τους και να  μην πάνε ποτέ να ζήσουν εκεί!

Όμως υπάρχει κάτι ακόμα πιο επώδυνο, πού πήγε η αλήθεια μας; Τα ταλέντα μας; Το χάρισμά μας; Πού είναι μέσα σε όλα αυτά τα κριτήρια; Η αφετηρία θα έπρεπε να είναι το ποιος είμαι, τι μπορώ και τι θέλω, αυτή είναι η αρχή της επιτυχίας.

Επιτυχία δεν είναι να έχω έναν ηχηρό τίτλο και να πληρώνομαι καλά, αλλά να θέλω τόσο πολύ να κάνω αυτό που κάνω που να νιώθω πληρότητα και ευδαιμονία υπηρετώντας το και να το χρειάζεται η κοινωνία, έτσι ώστε να πληρώνομαι και να μπορώ να ζω μέσα από αυτό.

Στόχος μου είναι να είμαι δίπλα σε οποιονδήποτε το επιθυμεί για τον εαυτό του ή για τα παιδιά του, έτσι ώστε να κάνουμε την μάθηση κατανόηση και την κλίση δημιουργική έκφραση.  Με δυνατή θέληση και με την κατάλληλη βοήθεια μπορούμε να γνωρίσουμε, να σεβαστούμε, να διαχειριστούμε και να αξιοποιήσουμε την φύση μας έτσι ώστε να λάμψουμε με όλη μας τη δύναμη.

 

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ: