Υπάρχει σωστό και λάθος;
Τη λέξη “bliss” την αγαπώ γιατί για μένα περιλαμβάνει πάρα πολλές έννοιες και μία από αυτές είναι και η ελευθερία της αποδοχής, στην οποία όμως στέκεται συχνά εμπόδιο η κρίση περί σωστού και λάθους.
Υπάρχει σωστό και λάθος;
Πάντα ένιωθα ότι υπάρχει μια εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μου γενικά, η οποία με τιμάει και με συγκινεί αφάνταστα, αλλά ταυτόχρονα με άγχωνε γιατί όταν έκανα βλακεία ένιωθα ότι προδίδω αυτήν την εμπιστοσύνη. Ότι θα κάνω ας πούμε πάντα το σωστό; Πολύ ρεαλιστική απαίτηση όχι. Και μετά ενοχικό και σφίξιμο στο στομάχι, και πώς το έκανα εγώ αυτό και άλλα τέτοια όμορφα. Δεν περνάω καλά έτσι, εσύ; Η πιο απελευθερωτική εμπιστοσύνη είναι η εμπιστοσύνη στο λάθος!
Ναι σωστά, στο λάθος, η εμπιστοσύνη που λέει: «Επιτρέπεται να κάνεις λάθος. Σε εμπιστεύομαι ότι μπορείς να το αναγνωρίσεις, σε εμπιστεύομαι ότι θέλεις να το διορθώσεις ή αν δεν μπορείς, σε εμπιστεύομαι ότι μπορείς να μάθεις από αυτό!»
Αυτό σκεφτόμουν χθες το βράδυ και σήμερα το πρωί πέρασα ένα κατακόκκινο φανάρι, το ίδιο φανάρι που περνάω κάθε πρωί αλλά σήμερα ήταν σα να μην υπήρχε, δεν το είδα καν. Και λέω, μισό λεπτό, αυτό τι λάθος ήταν που μου επιτρεπόταν να κάνω; Αν πάθαινα εγώ ή κάποιος άλλος κάτι; Δε μου κολλούσε σήμερα το πρωί η χθεσινοβραδινή μου κατανόηση, οπότε ένιωσα ότι χρειάζεται να πάω λίγο πιο βαθιά.
Βούτηξα λοιπόν και βρήκα ότι δεν υπάρχει λάθος ή σωστό, υπάρχει μόνο το αποτέλεσμα αυτού που μου συμβαίνει. Στις σχέσεις υψώνω τείχος όχι επειδή το νιώθω σωστό αλλά επειδή φοβάμαι μην πληγωθώ. Πέρασα το πρωί το κόκκινο φανάρι όχι επειδή το θεώρησα σωστό αλλά επειδή ήμουν αφηρημένη.
Πίσω από μια λειτουργική ή μη λειτουργική συμπεριφορά υπάρχει ένα συναίσθημα, μια υπαρξιακή κατάσταση που ρυθμίζει τη συμπεριφορά μου. Σε μένα παρατηρώ ότι δεν ευχαριστιέμαι το αποτέλεσμα όταν είμαι αφηρημένη και όταν φοβάμαι. Δεν είναι το συναίσθημα που δε μας αρέσει, είναι οι συνέπειες του. Μέσα από αυτές όμως μας μιλάει και μας λέει “κοίτα με χωρίς να με κρίνεις και απελευθέρωσε με”, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος συναίσθημα, μόνο η αλήθεια μας. Αν είμαι αφηρημένη ή αν φοβάμαι σίγουρα θα έχω τους λόγους μου και αυτό είναι ακριβώς που θέλει το μέσα μου να μου επικοινωνήσει για να συνδεθώ μαζί του.
Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό, υπάρχει μόνο το αν με ευχαριστεί το αποτέλεσμα ή όχι. Άρα αν δε με ευχαριστεί χρειάζομαι να αλλάξω την υπαρξιακή μου κατάσταση, προσωπικά από την αφηρημάδα στη συγκέντρωση και από τον φόβο στην αγάπη.
Όσο και αν με εμπιστεύομαι πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα είμαι αφηρημένη ή θα φοβάμαι, απλά θα το αποδέχομαι και θα επιτρέπω στο αποτέλεσμα να μου δείχνει πού στέκομαι υπαρξιακά κι αν θέλω, έχω το κουράγιο και μου κάνει νόημα τότε να το ρυθμίζω.
Πόσο πιο ελεύθερο ε; Αυτή νομίζω είναι μια πιο βαθιά, καινούρια για μένα εμπιστοσύνη. Ελπίζω να είναι καλύτερα έτσι και για σένα.