Σεβασμός στην ροή της ζωής ή παραίτηση

Να σταματήσω; Να προσπαθήσω λίγο ακόμα; Τι να κάνω;

Με θυμάμαι πολλές φορές στην ζωή μου να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο να επιμείνω λίγο ακόμα και στο να αφήσω κάτι που έβλεπα ότι ήθελα αλλά δε γίνεται. Αναρωτιόμουν, να σταματήσω; να προσπαθήσω; τι να κάνω; Μου πήρε αρκετά χρόνια, όμως επιτέλους έμαθα τι να κάνω, η λύση είναι να μένω πιστή στην επιθυμία της καρδιάς μου χωρίς να εμμένω στον τρόπο που θα υλοποιηθεί. Έμαθα να κρατάω σταθερό τον στόχο και όποτε χρειάζεται να αλλάζω το πλάνο, όμως ποτέ τον στόχο.

Ήταν έναν χρόνο πριν που πήγα περιχαρής σε ένα γνωστό ίδρυμα προστασίας ανηλίκων για να συζητήσουμε το ενδεχόμενο να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου, ωστόσο όσο περιχαρής πήγα τόσο λυπημένη έφυγα καθώς μου είπαν ότι «δεν είναι στην δομή τους η υπηρεσία που προσφέρω». Στεναχωρήθηκα, αν πήγαινα να ζητήσω μισθό θα είχε μια λογική να μου πουν ότι δεν μπορούν να το υποστηρίξουν όμως εγώ πήγα να προσφέρω αφιλοκερδώς. Ένιωσα θυμό, απόρριψη και απογοήτευση, σκεφτόμουν ξανά και ξανά «μα καλά είναι δυνατόν; Το θέλω τόσο πολύ να είμαι εθελοντικά δίπλα σε παιδιά που δεν έχουν την εύνοια της τύχης, αγαπώ τόσο πολύ αυτό που κάνω, λεφτά δε ζήτησα, και τρώω άκυρο;».  Η απόρριψη αρχικά με πείσμωσε και μετά μετουσιώθηκε σε πίστη ότι για κάπου αλλού προορίζομαι, μου είπα χαρακτηριστικά  «δε με νοιάζει, εγώ θα βρω τα παιδιά που με έχουν ανάγκη!». Σε καμία περίπτωση δεν πίστεψα ότι δεν θα γίνει κάπως, ήταν τόσο καθαρή η πρόθεση μου που αποκλείεται να μην έβρισκε ανταπόκριση.

Όντως βρήκε ανταπόκριση, από τον Πατέρα Αθηναγόρα, που με δέχτηκε με την πιο θερμή αγκαλιά, για να δουλέψω με τα παιδιά που ζούνε στο Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων «Φάρος του Κόσμου» στον Δενδροπόταμο. Τα πράγματα εξελίσσονται πολύ πιο δυναμικά και πιο δημιουργικά από ότι μπορούσα να φανταστώ και γι αυτό δεν μπορώ να ξεχάσω τον απλό αλλά δυσκολοχώνευτο κανόνα, ότι η καρδιά επιθυμεί και το Σύμπαν/ο  Θεός/ο εγκέφαλος (ελεύθερη επιλογή βάση του τι ταιριάζει στο σύστημα πεποιθήσεων του καθενός) υλοποιεί, με μια ευφυΐα που όσο και αν προσπαθήσουμε να την προβλέψουμε δεν θα την φτάσουμε ποτέ. Το δικό μου πλάνο ήταν να ακολουθήσω τον λογικό δρόμο: βρίσκω χορηγό, βρίσκω το ίδρυμα, προσφέρω. Το ανώτερο πλάνο όμως ήταν ακόμα καλύτερο, με τοποθέτησε εκεί που μπορώ να δημιουργήσω επί δέκα, να προσφέρω επί εκατό και να εξελιχθώ σαν ύπαρξη επί χίλια.

Ξέρω πολύ καλά πώς είναι να καίγεται η καρδιά από ένα όνειρο, ξέρω πολύ καλά τι γεύση έχει η απογοήτευση, ξέρω πώς είναι να προσπαθείς να ισορροπήσεις μεταξύ παραίτησης και εμπιστοσύνης, όμως σας υπόσχομαι ότι όσο κρατάμε ακέραιη την επιθυμία μας  παρά τις δυσκολίες, τόσο είναι «καταδικασμένη» η επιθυμία μας να υλοποιηθεί.

Κρατήστε την πίστη στα όνειρα σας και μείνετε ανοιχτοί στον τρόπο υλοποίησης τους, αυτά ξέρουν τον δρόμο!