Ότι μας συγκινεί μας βάζει σε δράση

Τα συναισθήματα μας δείχνουν τον δρόμο προς την αλήθεια μας όμως δε μας έχει μάθει κανείς πώς να τα βιώνουμε. Αντιθέτως μεγαλώνουμε με μια εμμονή να είμαστε πάντα χαρούμενοι άνθρωποι και οποιαδήποτε απόκλιση από τον ουτοπικό αυτόν στόχο θεωρείται εχθρική και τρέχουμε να κατατροπώσουμε τα συναισθήματα μας. Έτσι σιγά σιγά γινόμαστε πάγοι, ακίνητοι, ψυχροί και ανίκανοι να ανταποκριθούμε σε οποιαδήποτε κίνηση/ συγκίνηση.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ανθρωπότητα εάν αντί για στόχο την χαρά είχαμε την αλήθεια; Προς Θεού, δεν έχω καμία μαζοχιστική τάση, φυσικά και αγαπάω την χαρά και την επιθυμώ στη ζωή μου όμως ωρίμασα. Ωρίμασα και έμαθα ότι αυτό όχι μόνο δεν είναι εφικτό αλλά είναι και απάνθρωπο. Πώς να είμαι χαρούμενη όταν βλέπω παιδιά να πεθαίνουν; Πώς να μη λυπηθώ; Πώς να μην κλάψω; Τι είδους διαστροφή θα είχα αν έμενα κολλημένη στην χαρά; Ποια χαρά; Ψεύτικη χαρά, ψεύτικοι άνθρωποι, ψεύτικες σχέσεις.

Το ψέμα προς τον εαυτό μας είναι βία. Γιατί με βία σπρώχνουμε στα βάθη της ψυχής μας τα αληθινά μας συναισθήματα. Με βία απωθούμε την αλήθεια μας και με βία απαντάμε σε όποιον πάει να την βγάλει στην επιφάνεια. Αν θυμώσω και αρνηθώ την αλήθεια μου, την επόμενη φορά που θα με νευριάσεις θα σου κάνω ένα ξέσπασμα μούρλια, γιατί ποιος είσαι εσύ χρυσέ μου να ανακατεύεις την αποθήκη που έχω πετάξει μέσα όλη την αλήθεια μου; Πάρε ένα ξέσπασμα τώρα γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Ξέρω μόνο ότι θέλω να είμαι χαρούμενη κι εσύ με ταράζεις.

Σας θυμίζει κάτι αυτή η περιγραφή; Σας θυμίζει κάτι η λέξη συγκίνηση; Μήπως σας φέρνει στο μυαλό την λέξη «κίνηση»; Αν δε συγκινηθώ πώς θα μπω σε δράση; Αν δεν έχω επαφή με την αλήθεια μου πώς θα μάθω να τη διαχειρίζομαι; Πώς θα μάθω να την ικανοποιώ; Πώς θα μάθω να ακούω τους άλλους αν αρνούμαι να ακούσω εμένα; Πώς αλλιώς θα κάνω αυτόν τον κόσμο πιο όμορφο;

Έχω την ευλογία, εδώ και λίγο καιρό να υλοποιώ μια ομάδα ψυχικής ενδυνάμωσης για εφήβους, αυτό που επιβεβαιώνεται κάθε μα κάθε φορά είναι πόσο τεράστια ανάγκη έχουμε όλοι μας να μας ακούει και να μας καταλαβαίνει κάποιος αληθινά και πόσο μας πονάει όταν αυτό δε συμβαίνει. Όμως πώς να καταλάβω έναν άλλον άνθρωπο αν δεν καταλαβαίνω εμένα;

Σήμερα αυτές τις χύμα σκέψεις, που Θεός να τις κάνει άρθρο ή οτιδήποτε, τις αφιερώνω στα παιδιά που έφυγαν και στα παιδιά που μένουν να μου θυμίζουν ότι υπάρχει ελπίδα, να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου με αγάπη και αλήθεια θα σταθούμε γενναία απέναντι στην βία και το ψέμα.

Στους ήρωες μου με αγάπη,

Χρυσάνθη