Ο μηχανισμός των ονείρων #κρατα_γερα

Ο λόγος που θέλησα να γράψω για τον μηχανισμό των ονείρων είναι για να πω σε όλους και όλες εσάς που προσπαθείτε και δε βλέπετε ακόμα αποτελέσματα να κρατήσετε γερά. Όταν οραματίστηκα αυτό που ήθελα να κάνω και μέχρι σήμερα που σας γράφω ακόμα προσπαθώ, με άλλον αέρα πλέον είναι η αλήθεια, αλλά πέρασα και περνάω από διάφορα στάδια που πιστεύω θα βοηθούσε να μοιραστούμε γιατί θέλω να σας ζητήσω να συνεχίσετε να πιστεύετε κι ας απογοητεύεστε και θέλω να σας πω να κρατήσετε γερά γιατί υπάρχει κόσμος που χρειάζεται αυτό ακριβώς που οραματίζεστε.

Πριν αναλύσω τον μηχανισμό θα ήθελα να διευκρινίσω ότι όταν μιλάω για όραμα εννοώ απλά να έχουμε ξεκάθαρο τον σκοπό για τον οποίον θέλουμε να κάνουμε αυτό που μας ταιριάζει. Δηλαδή έχω βρει τι είναι αυτό που μου ταιριάζει να κάνω και δένει πηγαία (και όχι υπολογιστικά) με έναν σκοπό για το γενικό καλό, για να νιώσει καλύτερα έστω μια μικρή ομάδα ανθρώπων μέσα από το επάγγελμα μου και κατά συνέπεια να κάνω τον κόσμο λίγο ομορφότερο. Αυτό είναι το μυστικό παιδιά, αφετηρία μας να είναι το κοινό καλό, το τι θέλω να προσφέρω σε έναν, δύο, χιλιάδες ανθρώπους μέσα απ’ αυτό που κάνω. Αν η πρώτη απάντηση που σας έρχεται στην ερώτηση «για ποιον λόγο θέλεις να το κάνεις;» είναι τα λεφτά, η δόξα, ή η εξουσία τότε θα ήθελα να διευκρινίσω ότι εκεί λειτουργεί άλλος μηχανισμός. Αν κάποιο από αυτά είναι η δεύτερη απάντηση που σας έρχεται τότε μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάζετε γιατί είμαι σίγουρη ότι αυτά που θα περιγράψω παρακάτω θα λειτουργήσουν και για εσάς.

Η προϋπόθεση για τα παρακάτω είναι η ενεργή καρδιά, δηλαδή όλα ξεκινάνε μόνο αν αφηνόμαστε να νιώθουμε συγκίνηση. Νομίζω έχω ξαναπεί πόσο αγαπάω αυτήν τη λέξη, συν+κινώ, η συγκίνηση μας βάζει σε κίνηση και μάλιστα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η έμπνευση: έρχεται σε μια ανύποπτη στιγμή, σε ένα πολύ συνηθισμένο μέρος μια άκυρη ώρα. Έρχεται μια στιγμή που όλα όσα διαβάσατε, είδατε, ακούσατε γύρω από αυτά που είτε εν γνώσει σας είτε εν αγνοία σας, σας συγκινούν λειτουργούν όλα μαζί και έρχονται σα μια ιδέα. Απλή, που συνήθως θα πείτε μα καλά πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Όμως με το που σας έρθει νιώθετε όλα σας τα κύτταρα να ξυπνάνε! Σα να σας χτύπησε (καλός) κεραυνός! Η αίσθηση συνήθως είναι «αμάν!! Αυτό είναι!!!».

Η αμφιβολία: και όπως ωραία θα έρθει η έμπνευση κατά 99% θα σκεφτείτε «ε και σιγά; Μόνο εγώ το σκέφτηκα αυτό; Άλλος/η δεν το κάνει;» το κάνει, αλλά δε μας νοιάζει καθόλου. Η καινοτομία πολλές φορές δεν κρίνεται στην  πρωτοτυπία του προϊόντος/ υπηρεσίας αλλά στην ένταση που σας συγκινεί γιατί πιστεύετε ότι θα φέρει χαρά σε όσους/ες λάβουν αυτό που έχετε να προσφέρετε.

Η παραίτηση: παίζει δυνατά να εγκαταλείψετε την ιδέα σας αρκετές φορές στην πορεία γιατί μετά το «ποιος άλλος το κάνει» έρχεται και το «εγώ πώς θα το κάνω;». Σε αυτό το στάδιο συνήθως συμβαίνουν ανεξήγητες συγχρονικότητες, γεγονότα δηλαδή που δεν μπορούσατε με τίποτα να συλλάβετε με τη λογική σας πώς θα συμβούν αλλά σας δίνουν μια γερή ώθηση. Θα είναι μια ισχυρή υπενθύμιση να μην εγκαταλείψετε; μια πολύτιμη πληροφορία; ένας άνθρωπος που θα βοηθήσει; Μια λύση από το πουθενά; Κάτι θα είναι και θα το νιώσετε όταν θα συμβεί, ακόμα κι αν φαίνεται απλό μέσα σας θα έχετε συγκλονιστεί από τα «μαγικά» που έγιναν. Όταν βλέπετε ότι συμβαίνουν συγχρονικότητες σημαίνει ότι είστε ξεκάθαρα στον σωστό δρόμο, είναι σα να μπαίνει σφραγίδα «εγκρίνεται, προχώρα!» Εδώ συνήθως παίρνουμε φορά και βρίσκει το θέλω μας τον τρόπο να πάρει μορφή.

Η αποφασιστικότητα: συνήθως είναι η φάση που έχουμε πεισμώσει και λέμε «κόψε το λαιμό σου και βρες πώς θα το κάνεις» μπορεί να γίνει και πιο γλυκά και απαλά αλλά είθισται να βγαίνει και με τσαμπουκά. Ξεκινάς, εδώ τώρα είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι θα χρειαστεί κάποιες ή/και πολλές φορές να αλλάξεις τον τρόπο αλλά ποτέ δεν αλλάζεις τον σκοπό. Ενδέχεται να δοκιμάζεις να υλοποιήσεις με τρόπους που υποδεικνύει η λογική σου αλλά αν μπλοκάρουν, έχε εμπιστοσύνη ότι υπάρχει σίγουρα καλύτερος τρόπος να κάνεις αυτό που θέλεις και προς τα εκεί σε ωθεί η φαινομενική στραβή/ ατυχία. Όσο κι αν σου σπάνε τα νεύρα ή σου πέφτει το ηθικό που δε σου βγαίνει όπως σου είπε η λογική σου να το προσπαθήσεις, έχε εμπιστοσύνη ότι σύντομα θα σου φανερωθεί ο πιο ταιριαστός σε σένα τρόπος για να υλοποιήσεις. Πολύ σημαντικό σε αυτό το στάδιο είναι να έχεις συνέχεια μπροστά στα μάτια σου τον σκοπό σου. Μείνε πιστός/ή σε αυτό, δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω τη δυναμική αυτή αλλά καν’ το και θα τη διαπιστώσεις βιωματικά.

Από τη στιγμή της έμπνευσης μέχρι τη στιγμή της υλοποίησης μπορεί να μεσολαβήσουν και χρόνια. Κράτα γερά! Τα επόμενα στάδια υπάρχει περίπτωση να εναλλάσσονται για αρκετό διάστημα επίσης. Δεν είναι απαραίτητο να προκύψουν όλα αλλά τα αναφέρω σε περίπτωση που το χρειαστείς.

Η προσπάθεια: πάρα πολύ ωραία, και βρήκαμε τι θέλουμε, για ποιον λόγο το θέλουμε, πώς θα το κάνουμε, το στήσαμε και δε ρολλάρει. Εδώ τώρα παίζει ένα άλλο εκνευριστικό φαινόμενο, θα μπλοκάρονται όλες οι επαφές/ συνεννοήσεις που δεν κατανοούν τον σκοπό σου ή δεν μπορούν να τον υποστηρίξουν. Θα κλείνουν δρόμοι που δεν έχουν μέλλον για να ανοίξουν στο μέλλον δρόμοι που θα έχουν ουσία, ή ακόμα μπορεί να μην είναι η στιγμή ν’ ανοίξουν τώρα και να γίνει μετά από καιρό. Θέλει υπομονή και πίστη αυτό το στάδιο, θέλει δραστηριοποίηση αλλά δε θέλει να το ζορίζουμε και να σπαταλάμε ενέργεια εκεί που βλέπουμε ότι δε βγαίνει. Θέλει να ωριμάζουμε κι εμείς καθώς υπηρετούμε τον σκοπό μας, να αρχίσουν να το φωνάζουν τα κύτταρα μας. Μετά θα μας ακούνε όλο και πιο πολλοί.

Η απογοήτευση: εδώ χρειαζόμαστε την προσήλωση που αναφέρθηκε στη φάση της αποφασιστικότητας. «Πολύ σημαντικό σε αυτό το στάδιο είναι να έχεις συνέχεια μπροστά στα μάτια σου τον σκοπό σου. Μείνε πιστός/ή σε αυτό, δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω τη δυναμική αυτή αλλά καν’ το και θα τη διαπιστώσεις βιωματικά.». Έχεις κάθε δικαίωμα να νευριάσεις, να κλάψεις, να θυμώσεις, να νιώσεις απόρριψη. Πιθανές σκέψεις είναι: «τι στο καλό; Θέλω να το κάνω απ’ την καρδιά μου και τρώω πόρτα» «τόσοι το κάνουν κι έχουν πελάτες και δεν έχω εγώ που το θέλω για τόσο ωραίους λόγους;» «σ@%*α! δε θα τα καταφέρω ποτέ!». Δε σε φοβάμαι όμως γιατί η καρδιά σου δε θα σ’ αφήσει να αγιάσεις. Θα σε τσιγκλάει μέχρι να «σηκωθείς» και να προσπαθήσεις ξανά.

Bonus οπτική βοήθεια περί προσπάθειας & απογοήτευσης: https://www.youtube.com/watch?v=yG5zB2FrUMw

Ο διχασμός: αυτό το στάδιο δεν είναι απαραίτητο για όλους/ες αλλά λέω να το αναφέρω μήπως το πάθετε κι εσείς. Όταν κάνεις κάτι απ’ την καρδιά σου υπάρχει ο κίνδυνος να μπλοκάρεις με το θέμα της αμοιβής. Αρχίζουν και λειτουργούν όλες μαζί οι συλλογικές πεποιθήσεις ότι «δεν μπορείς να βγάλεις λεφτά αν κάνεις αυτό που αγαπάς», «αφού το ευχαριστιέμαι δε δικαιούμαι να το πληρωθώ» «αν το κάνεις απ’ την καρδιά σου καν το φιλανθρωπικά/ δωρεάν» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Παίζει καμιά φορά μια ενοχή προς τους άλλους και μια ενόχληση προς τα εμάς. Εδώ ένα θέλω να σου πω κι αυτό είναι ότι ακριβώς όσοι (μη σου πω μόνο) αγαπούν αυτό που κάνουν πρέπει να πληρώνονται γιατί μόνο αυτοί το κάνουν καλά. Δούλεψε το αυτό αν σε ζορίζει γιατί τα χρήματα πρέπει ν αρχίσουν να φεύγουν απ’ την ενέργεια της εκμετάλλευσης και της αγγαρείας και να πάνε στην ενέργεια της αγάπης. Πληρώσου σωστά, το αξίζεις!

Η ανυπομονησία: ξέρω ότι όσο πιο πολύ καίγεσαι στην καρδιά σου (όχι μόνο στο μυαλό σου) γι’ αυτό που θέλεις να κάνεις τόσο πιο πολύ σου φαίνονται ατελείωτα τα διαστήματα της «αδράνειας», τόσο πιο πολύ πονάνε τα άκυρα και τόσο πιο πολύ νιώθεις ότι χάνεις χρόνο. Όμως θέλω να σου πω ότι καθόλου αδρανή δεν είναι αυτά τα διαστήματα. Δεν μπορώ (ούτε αυτό) να το εξηγήσω επιστημονικά όμως γίνονται ζυμώσεις απαραίτητες για να πάρουμε ώθηση. Ο χρόνος φαίνεται πολλαπλάσιος σε σχέση με το αν περίμενες για κάτι που δε σε συγκινεί όμως κοίτα προσεχτικά τα βήματα σου, δες πώς ξεκίνησε η έμπνευση και πόσα πολλά έχεις κάνει ήδη, ενέργειες, επαφές, κινήσεις, τροποποιήσεις, κάτι, σίγουρα πάντως έχουν συμβεί πολλά περισσότερα και πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζεις. Σε καταλαβαίνω απόλυτα αλλά παρατήρησε πιο ψύχραιμα και πιο προσεχτικά όλα τα βήματα που έχεις ήδη κάνει. Έρχεται η μέρα που δε θα καταλαβαίνεις πώς το ένα φέρνει το άλλο. Έρχεται η μέρα που θα έρχονται μαζικά οι κατάλληλοι άνθρωποι, οι πελάτες, οι συνθήκες.

Δες λίγο και αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=B0WoRWTAIbw

Το ρολλάρισμα: κουτσά στραβά αρχίζει να παίρνει μια φόρα το καμάρι σας (είτε είναι προϊόν είτε είναι υπηρεσία, είναι καμάρι). Σιγά σιγά σας μαθαίνει ο κόσμος. Εξακολουθούμε να τρώμε άκυρα σε αυτό το στάδιο αλλά σημειώνουμε και επιτυχίες. Υπάρχει μια μικρή αγωνία για την πορεία των εργασιών μας αλλά αρχίζουμε να πατάμε πιο γερά. Σε αυτό το στάδιο βοηθάει να αφεθούμε στη ροή και να βάλουμε κι άλλη ενέργεια και δυναμική.

Η σταθεροποίηση: εδώ πλέον το έχεις δει το έργο, το έχεις καταλάβει πώς λειτουργεί και βιώνεις εντελώς την πίστη σε αυτό που κάνεις. Αφήνεις χωρίς απογοήτευση και στεναχώρια τους κύκλους να κλείνουν και ξέρεις στην καρδιά σου ότι είναι μόνο για να ανοίξουν καινούριοι πιο «δυνατοί». Ξέρεις πλέον στην καρδιά σου ότι δεν είσαι για όλους αλλά καθόλου δε σε πτοεί αυτό γιατί ξέρεις πως δεν έχει να κάνει με την ικανότητα σου αλλά με τη συχνότητα στην οποία εκπέμπεις και δεν πιάνουν όλοι το ίδιο κανάλι. Εδώ πλέον ξέρεις ότι βάζεις την πρόθεση και την ενέργεια και αφήνεις να δεις πώς και πού θα σε πάει. Και πάει. Πλέον σε αναγνωρίζουν βάση της ιδιότητας που σου έδωσε το όραμα σου, πλέον ξέρεις ότι δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό και ταυτόχρονα έχεις τον ξεχωριστό σου τρόπο να περνάς καλά και να ζεις μέσα από αυτό.

Χρειάζεται να είμαστε καλά προετοιμασμένοι ώστε να το υπηρετήσουμε σωστά. Χρειάζεται να ωριμάσουμε μέσα από ανθρώπους και καταστάσεις έτσι ώστε να μπορέσουμε να το υποδεχτούμε και να το υποστηρίξουμε ολόκληρο.

Προφανώς και δεν έχω συμπεριλάβει τα πάντα γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά ότι βίωσα και βιώνω το αποτύπωσα με την ελπίδα κάπως να βοηθάει. Ενδεχομένως σε έναν χρόνο να έχω να γράψω άλλα τόσα αλλά νιώθω στην καρδιά μου ότι έστω και ατελές, καλό είναι να υπάρχει από τώρα.

Όσο δύσκολο κι αν σου φαίνεται να το πιστέψεις, στο λέω με το χέρι στην καρδιά, ο μηχανισμός λειτουργεί άψογα από το πρώτο δευτερόλεπτο που αποφασίζεις να τον ενεργοποιήσεις. Δεν το λέω θεωρητικά, το λέω εντελώς βιωματικά, μετά από 4 χρόνια μπορώ και τον κατανοώ ως ένα σημείο και ίσως σου δώσω κουράγιο με το να μοιραστώ αυτά τα στάδια. Σκέψου το σαν ένα όχημα που έχει να φτάσει σε έναν μακρινό προορισμό, βάλε μπρος, κάνε στάσεις, ανέβασε ταχύτητα, χαμήλωσε ταχύτητα, περίμενε στο μποτιλιάρισμα, έχε τον νου σου στα σημάδια που θα συναντάς, βρες τη διαδρομή που είναι πιο γρήγορη ή πιο ξεκούραστη αλλά κυρίως κράτα συνέχεια στην καρδιά σου το πού θέλεις να φτάσεις και μη γυρίσεις πίσω.

Να είσαι σίγουρος/η πως ποτέ δεν οραματιζόμαστε τυχαία, είμαστε το μέσο για να γίνει αυτός ο κόσμος ομορφότερος και η απάντηση στο «πώς» βρίσκεται σε αυτά που μας συγκινούν, αυτή η δυναμική είναι «καταδικασμένη» να πετύχει, όχι τόσο γιατί το θέλουμε εμείς αλλά γιατί το χρειάζεται η κοινωνία.

Με αγάπη,

Χρυσάνθη